“Dankzij de passie van zijn begeleiders is onze zoon Boris nu gelukkig”

Twee jaar geleden kregen we een telefoontje. De ouders van cliënt Boris. Ze wilden hun verhaal doen. Hun zoon was helemaal opgebloeid, sinds hij een bijzondere vorm van zorg kreeg bij Trajectum. Nu hebben we opnieuw contact. “Boris is een uniek geval, maar zijn begeleiders zijn fantastisch. Nog steeds. Ze verdienen een groot compliment.”

Het leven was voor Boris lange tijd moeilijk. Bij verschillende zorginstanties deden ze hun best om Boris te helpen, maar steeds ging het weer mis. “Hij begrijpt de wereld niet goed,” vertelde moeder Marjolein Dijkstra in 2021, in het verhaal over Boris’ leven. “Boris heeft ADHD en wil veel dingen tegelijk. Ook heeft hij een vorm van autisme, is hij bipolair, manisch en heeft hij een licht verstandelijke beperking. En hij heeft een emotionele leeftijd van een kind van een half jaar. Als hij iets wil of niet wil, gedraagt hij zich als een kind. Maar cognitief (met zijn kennis, red.) zit het wel goed. Dat werkt elkaar vaak tegen.”

Een eigen team

Na jaren zoeken vonden Boris en zijn ouders een geschikte plek. Bij Trajectum kreeg Boris zijn eigen ruimte, waar hij alleen woont. Er werkt een vast team van begeleiders met hem: team Dijkstra. Zij kennen hem goed en weten precies hoe ze met hem om moeten gaan. Boris krijgt nu de zorg die bij hem past.
Twee jaar later is er veel veranderd, maar één ding is hetzelfde: ouders Marjolein en Harm zijn dankbaar voor deze unieke vorm van zorg.

Harm: “Het komt niet vaak voor, dat er een speciaal systeem om een cliënt heen is gebouwd. En je moet echt weten hoe je met Boris om moet gaan. Zijn begeleiders lukt het, en ze hebben passie voor hun vak. Ze willen de kwaliteit van Boris’ leven echt verbeteren. Dat doen ze geweldig.”
 

Er is een speciaal systeem om Boris heen gebouwd. Dat komt niet vaak voor

Oplossingen vinden

Toch was het ook bij Trajectum niet altijd makkelijk, de laatste jaren. Marjolein: “Hij moest verhuizen naar een andere ruimte, dat was erg stressvol voor Boris. En zijn vaste persoonlijk begeleider is zo’n anderhalf jaar geleden weggegaan. Ook had hij eerst 7 vaste mensen om zich heen, maar nu 4. Dan zit je al gauw met een flexteam. Het is lastig om personeel te vinden in de zorg, dus ook hier. En het is al helemaal zoeken naar mensen die het specialistische gedrag van Boris kunnen en willen begeleiden.”
Boris heeft inmiddels weer een vaste persoonlijk begeleider. “Die moest even wennen, maar heeft het geweldig opgepakt. Het team doet haar best om Boris meer kwaliteit van leven te geven. En dat lukt.”

Tochten door het bos

Zo gaan de begeleiders soms met Boris mee op huisbezoek naar zijn broers. Of naar verjaardagen van Marjolein en Harm. “Boris vindt verjaardagen en familie erg belangrijk. Die bezoekjes zijn hem dus veel waard. Maar het team doet meer mooie dingen met hem. Ze zijn zelfs met hem naar Zwitserland gegaan, waar we een appartement hebben.”
Ook in het dagelijks leven gaan de begeleiders vaak met Boris op pad. “Ze wandelen veel in de omgeving. Of ze gaan op de elektrische duofiets. Eén begeleider bij Boris op de fiets, eentje erachteraan. Ze maken mooie tochten door het bos. Ook andere activiteiten zijn erop gericht dat Boris zich goed voelt. Regelmatig komt er een ontspanningsmasseur langs. Net als de rest deze persoon weet precies hoe hij Boris rustig krijgt.”  

Op bezoek met een harinkje

Harm: “We willen de zorgorganisaties waar Boris eerder zat, niet afkraken. Op hun eigen manier hebben zij hun best gedaan voor Boris. Maar het grote verschil is dat de begeleiders van Trajectum heel toegewijd zijn. Er is zelfs een begeleider die nu ziek thuis zit, maar toch op bezoek ging bij Boris en een harinkje voor hem meenam. Dat soort dingen doen ze. Boris voelt aan dat ze het beste met hem voor hebben. En dat maakt hem gelukkig.”

Boris voelt aan dat ze het beste met hem voor hebben

Twee jaar geleden gaf Boris zijn leven een 8. “Dat zou hij nu ook weer doen,” vertelt Marjolein. “Kijk, hij heeft altijd bevliegingen. Dan zegt hij ‘haal me hier weg’ of ‘maak me maar dood.’ Maar dat gaat altijd weer over.”

Geen leiders, maar coaches

Boris’ ouders waarderen de manier van begeleiden. Harm: “Zijn begeleiders zijn geen autoritaire leiders, maar een soort coaches. Autoritaire leiders zeggen: doe dit en doe dat. Maar coaches sturen je. Dat doen ze met Boris ook. Als hij bepaalde gedachtes heeft waardoor iets niet goed gaat, zeggen ze niet ‘dit mag niet’. Eerst praten ze met hem. Maken ze hem rustig. En daarna stellen ze hem de juiste vragen en geven ze hem complimenten voor zijn antwoord. Ze laten hem in zijn waarde. En halen daarvoor alles uit de kast.”  

*De namen Boris, Harm en Marjolein Dijksma zijn niet echt, omdat we de cliënt willen beschermen. De echte namen zijn bekend bij de redactie.